amanname Qué significa?

Origen (Etimología):

Ar. emān (امان) “güvenlik, emniyet” + Far. nāme (نامه) “mektup; kitap, risale”. bk. aman; bk. name.

Osmanlı siyasi terminolojisinde, teslim olmaları hâlinde mal ve canlarına dokunulmayacağına dair muhariplere verilen belgenin adıdır (Pakalın 1971: 55). Selçuklu ve Beylikler döneminde “ferman, berat” anlamında yaygın olarak kullanılan Türkçe biti ile oluşturulan amān bitisi tabiri de aynı anlamdadır (İpşirli 1995: 77; İşpirli 1992: 225): İsrāʿı̇̄llü gişi Buḥt Naṣra eyitti baŋa bir amān bitisin yazsaŋ kim sen melik olıcak beni hoş dutasın… (Yılmaz vd. 2013: 412).

…basra tarafından emān-nāme-i humāyūn ile irsāl ve māh-ı recebiŋ yigirmi ikinci günü 'asker-i enbūh ve leşker-i deryā-şükūh ile Havūze cānibine teveccüh ve ikbāl eylediler (Çelebizâde İsmail Âsım Efendi, Tarih-i Çelebizâde Efendi, 1741).

ol servere mülākāt kasdı ile kabı̇̄lemden çıktım ve ol emān-nāme benimle idi (Ataullah bin Fazlullah il-Hüseynî eş-Şirazî, Ravzat ül-Ahbâb fi Siyer in-Nebi vel-Al vel-Ashâb, 1851).

eger bi’z-zāt hārūn kendüsi kalemiyle yazup baŋa emān-nāme gönderir ise ol vakıtda inkıyād iderim (Mehmed Lebib Efendi, Cevâhir-i Multakata, 1870).

hazretiŋ vasiyyetin kabūl idüp emān-nāmeyi ok kuburuna koydı (Delâil-i Nübüvvet-i Muhammedî ve Şemâil-i Fütüvvet-i Ahmedî, 1873).